Heel Goor in rep en roer. Krantenberichten in de Tubantia en aandacht in landelijke dagbladen. De reacties op social media logen er niet om. Mensen waren ontzet, ze waren aangedaan, aangeslagen zelfs. Er heerste onbegrip, boosheid, woede; de zoveelste eeuwenoude traditie wordt ons ontnomen! Dit jaar voor het laatst de paardenmarkt. Vorige week werd er een inloopavond georganiseerd voor al deze boze en verbijsterde mensen. Een grote zaal werd in gereedheid gebracht om al die insprekers te kunnen herbergen. Opkomst; een handje vol belangstellenden…

De opkomst van nog geen vijftig personen zegt mij dat het allemaal nog wel meevalt met het hartzeer van het verdwijnen van onze zeer geliefde en oude volkstradities. Vanachter een toetsenbord is het snel gezegd dat je het belachelijk vindt, maar de handdoek oppikken en daadwerkelijk naar zo’n bijeenkomst gaan is toch schijnbaar iets anders. En dat is volgens mij precies waar het allemaal om gaat, betrokkenheid.

Betrokken zijn bij je omgeving, of beter gezegd niet betrokken zijn, is niet alleen iets van Goor. Het is overal, over de hele wereld. Mensen worden steeds individualistischer en hebben steeds minder op met hun omgeving. We worden daartoe ook gedwongen door een 24-uurs economie en altijd maar moeten presteren. Er is een chronisch tekort aan vrijwilligers. Ik denk dat veel mensen best iets vrijwillig willen doen voor anderen maar zich dan afvragen wanneer in godsnaam? Persoonlijk heb ik nog wel een gaatje in mijn agenda ’s nachts tussen 01.00 en 05.00 uur. Zijn er dan nog bejaarden die zin hebben aan een stukje wandelen?

Gelukkig hebben we toch nog mensen die de tijd vinden om iets te organiseren. De mensen achter het foekepotten bijvoorbeeld. Ook zo’n typische oude traditie die ik zelf vroeger prachtig vond. Maar ook bij deze activiteit is helaas de vraag tanende. En nu zeg ik ‘helaas’, maar is dat ook echt helaas? Als er geen vraag meer is naar iets, is het toch ook logisch dat het op een gegeven moment een keer stopt? Er komt misschien wel weer iets anders voor in de plaats waar de mensen wél warm voor lopen.

Aan de andere kant moeten we ons wel heel goed realiseren dat wat weg is ook echt weg is en nooit meer terug komt. Hetzelfde als het kwartje van Kok, maar dan andersom. Je gaat vaak pas iets waarderen als het er niet meer is. Als het cement tussen de bakstenen, de betrokkenheid bij elkaar, verdwijnt, schreeuwen we moord en brand wat ‘ze’ ons allemaal wel niet hebben afgepakt. Voorop in de rij loopt de Zeeman, Intertoys, Lamers, De Marskramer en supermarkt De Whee.

We zijn zelf degene die het “ons” afpakt…

Namens Niels,

een fijne dag…