Elkaar vashouden en steunen in deze moeilijke tijden. Dat is de rode draad in de kersttoespraak van burgemeester Ellen Nauta die ze vanmorgen uitsprak op de lokale radio. Ze refereert aan het klimaatprobleem, de boerenprotesten en de zorgen om het onderwijs en de zorg. De tekst van de Kersttoespraak is via ‘lees meer’ te bekijken en via deze LINK terug te luisteren.

Het waren letterlijk en figuurlijk de donkere dagen voor Kerstmis. Het leek wel of mist en miezerregen de zon wegdrukten, maar het leek ook of er overal om ons heen onrust was. Of negatieve zaken het wereldbeeld bepaalden.

Jongeren voelden zich genoodzaakt om generaties voor hen op de vingers te tikken. Massaal vroegen zij in Madrid wat vaders en moeders, opa’s en oma’s hadden gedaan tegen de uitputting van de aarde. Hun oordeel was hard. Niets, want ze hadden rentmeesterschap vaak uitgesproken, maar onvoldoende beleden. En nu moeten de nieuwe generaties leven met de gevolgen en proberen om daar heel snel echt iets tegen te doen.

Boeren voelden zich opnieuw in een hoek gezet. Voor de zoveelste keer werd over hen gesproken en besloten in plaats van met hen. Ze zouden de grond verkeerd bewerken, hun dieren verkeerd behandelen en de regels aan hun laars lappen. Boeren lieten zich massaal horen in Den Haag. Hun trekkers stonden opgesteld op het Malieveld om politici te laten weten dat zij het zat waren. Dat de politiek moest beseffen dat zij wel heel makkelijk spraken over het lot van familiebedrijven die vaak al eeuwenlang op oude grond werken, met liefde voor hun dieren en met eindeloos geduld de zoveelste opgelegde Haagse of Brusselse regel in daden omzetten. Met het zoveelste verlies voor hun bedrijf.

Onderwijzers en onderwijzeressen staat het water tot de lippen. De klassen groeien gestaag door, het aantal leerlingen dat intensieve begeleiding nodig heeft groeit, er komen te weinig en te langzaam nieuwe leerkrachten bij en ze verzuipen in de administratieve rompslomp. En ook zij trokken naar het Malieveld. Genoeg is genoeg.

Onze zoon moest die dag werken, maar veel van zijn collega’s sloten zich aan bij het protest tegen de werkdruk die zo oploopt dat verpleegkundigen niet meer kunnen instaan voor de menselijke en goede zorg waarvoor zij zijn opgeleid.

Gemeenten slaan alarm omdat zij wel willen maar niet meer kunnen. Zien en weten wat er moet gebeuren voor kinderen in de knel, voor kwetsbare ouderen en voor hun minder bedeelde inwoners. Maar niet kunnen, want hoe kun je nu kiezen tussen jeugdzorg of het in stand houden van de lokale accommodaties of buitenruimte?

Helaas kan ik zo nog even doorgaan. U heeft het ook allemaal gezien en gehoord en zich misschien ook afgevraagd hoe dit nu verder moet. We leven in een onrustige en onzekere tijd waarin steeds minder mensen mee kunnen komen met het ritme van onze tijd en door de afwezigheid van de menselijke maat. En dat geldt zowel voor ouderen als voor jongeren en ook de generaties daar tussenin.

Maar juist in deze tijd waar het donker ons omsluit, krijgen we de kans om net als de natuur zelf ook te verstillen en ons voor te bereiden op het licht dat elk jaar opnieuw weer zal komen. Te verstillen en na te denken over wat wij hopen en verwachten van dit leven. En wat wij daar zelf aan kunnen doen. Misschien worden we juist in deze tijd het meeste uitgedaagd om naar onszelf te kijken. En is die uitdaging dit jaar nog groter dan andere jaren. Omdat we ertoe indringend worden opgeroepen door de jonge klimaatactivisten, door boerenfamilies, door leerkrachten, verpleegkundigen en jeugdzorgmedewerkers. Als we goed naar hen luisteren en laten doordringen wat zij vragen, is dat aandacht voor hun problemen. Luister nou eens eindelijk, het water staat ons tot de lippen. We kunnen niet verder meer en willen het zo ook niet.

Het lijkt of die stemmen alleen gericht zijn tegen onze overheid in Den Haag. Maar die overheid zijn wij. En als wij dat zo niet voelen dan moeten we bij onszelf te rade gaan. Waarom voelen we dat dan niet meer? Dat we samen verantwoordelijk zijn voor de wereld waarin wij leven en die wij samen maken? Zodra we een overheid gaan zien als iets dat buiten ons staat, dat tegen ons is en waar we niets over te zeggen hebben, geven we alle krachten een kans die uithollen waar we heel lang voor hebben gevochten. Al die generaties voor ons. Die schouders waar wij op mogen staan. Wij zijn de overheid, wij zijn de democratie, wij maken onze wetten en regels. En als we dat echt gaan voelen, dan weten we ook dat alleen wij, alleen wij samen, dingen echt kunnen veranderen.

Als we om ons heen kijken, juist in deze donkere dagen, zien we overal lichtpuntjes. Kijk hier in de samenleving van onze eigen Hof met al zijn prachtige kernen en buurtschappen. Mensen die samen hun schouders eronder zetten en zich hard maken voor nieuwe vormen van landbouw, van stadslandbouw. Voor het behoud van dorpsscholen, voor de zorg voor hun ouders. Die zich niet neerleggen bij zaken die niet goed lopen, maar zich hard maken om zaken wel goed te laten lopen. Een ambtenaar die op de late zaterdagavond toch nog dat een extra stapje kan zetten voor een gezin in de knel. Een wijkagent die een troostende schouder biedt. Een vrijwilliger die blijft doorakkeren om een wonder te verrichtten.

In onze Hof wonen die jongeren, die boeren, die onderwijzers, verpleegkundigen en ambtenaren. Ze laten zich ook hier horen. De trekkers stonden voor ons gemeentehuis en voor de Pol in Diepenheim. Onze jongeren vragen ons om hen te helpen om hier hun leven te kunnen opbouwen.

Laten we beginnen bij onszelf, bij het kleine, bij onze eigen omgeving. Wij vormen samen onze samenleving, onze tradities, onze democratie. Als we samen zuinig zijn op die gemeenschap en accepteren dat we daar samen telkens opnieuw aan moeten blijven werken, dan leven we echt samen.

Dan leven we zoals Jezus ons heeft voorgeleefd. Geboren in een donkere nacht. Geleefd in een onrustige wereld. Maar altijd zich uitsprekend tegen onrecht en voor het menselijke, voor medemenselijkheid. Nooit wegkijkend.

Laten we elkaar vasthouden als we het even niet meer weten. Als de onrust en onduidelijkheid teveel op ons drukt. Laten we verstillen om te kunnen horen wie ons roept. Laten we het zoeken in het kleine, in het nabije. Laten we beginnen met ons.

Ik wens u en Zalig Kerstfeest en een Gezegend Nieuwjaar !