Normaal rond deze tijd maak ik er een sport van om het meest goedkope tripje op de kop te tikken naar een warm oord in februari. Boeken via de grote aanbieders online of reisbureaus doe ik al jaren niet meer sinds ik in de gaten kreeg dat ik die honderden euro’s niet sneller zelf kon verdienen. Gewoon zelf contact leggen met het hotel en er eigenhandig losse vliegtickets bijboeken bij een prijsvechter in de lucht…
Oké, het is even wat werk en het kost je een dagje grasduinen online, maar onvoorstelbaar om uiteindelijk te zien hoeveel je kunt besparen op een all-inclusief vakantie voor een weekje met z’n drieën. Het scheelde ons vorig jaar ruim vijfhonderd euries voor een lekker weekje zon, zee en strand.
Hoe anders is het nu. Voor de vorm en het gevoel voer ik dit jaar dezelfde exercitie uit, wetende dat volgend jaar februari onze voetjes het zoute zeewater van een warm oord niet gaan aanraken en dat ik dus nooit het knopje “reserveer nu” ga indrukken. Maar toch, volgens mij zit het een beetje in de mens z’n genen om voor de gek gehouden te willen worden.
En voor de gek gehouden worden we, iedere dag opnieuw. Veel mensen zijn daar zo gevoelig voor dat ze het uiteindelijk allemaal geloven. Er ontstaat op die manier bijvoorbeeld ook een collectieve verbijstering wanneer de Koning en Koningin met hun gevolg op vakantie gaan naar een plek waar volgens de richtlijnen gewoon naar toe gereisd mag worden. “Wat ik niet mag en kan, gun ik een ander ook niet”. Een beetje ‘Calimero-gedrag’ als je het mij vraagt.
Laat ik vooropstellen dat ik de laatste ben die kan zeggen erg Koningsgezind te zijn en liever die club gisteren als vandaag zie vertrekken, maar wat heb ik met deze mensen te doen. Je zal maar een leven moeten lijden waar een politicus verantwoording voor draagt en alles wat je doet het volgende uur online staat. Wij vinden de tijdelijke opgelegde maatregelen niet zo fijn. We vinden het balen even niet naar de kroeg te kunnen of niet spontaan een hapje te kunnen eten bij het tentje om de hoek.
De Koning leeft z’n hele leven in quarantaine, kan nooit spontaan om half drie ’s nachts knuppeltje dikke de kroeg uitrollen, kan nooit zonder allerlei veiligheidsmaatregelen een Saté’tje Hawaï verorberen en is al helemaal niet in de gelegenheid z’n eigen reisje samen te stellen. Een leven lang in quarantaine, en nog hebben ze het grote hart publiekelijk en op televisie, hun verontschuldigingen aan te bieden voor hun “onachtzame gedrag”.
De bevolking is weer gestild in de behoefte voor de gek te worden gehouden en kan weer rustig slapen. Ik niet op vakantie, de Koning ook niet!
Wat zijn we toch zielig…
Namens Niels,
een fijne dag…