Wat heeft 2011 Goor gebracht? In ieder geval een frisse wind in het gemeentehuis. Aangewakkerd door een nieuwe burgemeester. Kok ging, Goudt kwam. Voor het jaarboek dat Goorsnieuws binnenkort gaat uitbrengen interviewde ik zowel Kok als Goudt over het turbulente jaar op de gemeenteburelen. 15 kilometer was de werkelijke afstand tussen beide ontmoetingen, maar geen vliegtuig kan de verschillen in karakter tussen beide burgemeesters overbruggen.
“Met wie zou je eerder een biertje gaan drinken?”, vroeg iemand mij na de ontmoetingen. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. “Kok”. Ik was lichtelijk verrast dat ik onze vorige burgemeester een paar maanden geleden trof bij een concert van Steve Earle. Knetterlinkse countryzanger, activist. We schudden elkaar na afloop van het schitterende optreden kort de hand. Na het interview met Goudt vroeg ik me af of hij ook dergelijke concerten zou bezoeken. Het antwoord wist ik meteen: er worden eerder pinguïns op de Noordpool ontdekt.
Maakt dat Goudt een saaie Piet? Integendeel. De man heeft hobby’s en bezigheden die niet de mijne zijn. Dammen en de kerk. Ik ben meer van biljarten en de kroeg. En inderdaad, Goudt wil nogal eens uitwaaien in ambtelijke termen. Maar hij zet wel de puntjes op de i. Hij ‘wieberde’ direct de gemeentesecretaris en de directeur, die openlijk ruzie met elkaar maakten. Tsjak, weg ambtelijke top. Ook in het interview kraakt Goudt enkele harde noten. Zo zet hij openlijk vraagtekens bij het niveau van de raadsleden.
Waar Goudt brandt van de ambitie, is de fut er bij Kok uit. Maar ook zijn relaas is het aanhoren/lezen waard. Wie geeft er als 60’er nog wel gas na twee hartaanvallen? Kok is eerlijk, hij had na zijn 1ste hartaanval in 2008 meteen moeten stoppen. Maar wie doet dat als je net aan een nieuwe baan bent begonnen? Kok kon naar eigen zeggen niet ingrijpen bij de rollebollende ambtenaren omdat het vorige college hem daarin niet zou steunen. Kok zat muurvast en was ook nog eens geestelijk en fysiek op. Iets wat Goudt beaamt. De beslissing in februari van dit jaar om er een punt achter te zetten was voor Kok dan ook een bevrijding.
Een week later was er op televisie een prachtige documentaire over de geniale gek Bobby Fischer. Rode draad in dat verhaal: de legendarische WK-schaakmatch in 1972 tegen Boris Spasski. Amerika tegen Rusland op het hoogtepunt van de Koude Oorlog. Ik weet nu nog niet naar wie mijn voorkeur uitgaat. Naar de schitterende sportman Fischer, die als mens een gedrocht bleek. Of Spasski? De onverstoorbare, maar zeer sportieve verliezer. Ongewild moest ik tijdens die uitzending vaak terugdenken aan de ontmoetingen met Kok en Goudt. Mijn voorkeur? Welbeschouwd ga ik daar in 2012 eens fijn over nadenken. Ik wens U voor het nieuwe jaar het allerbeste.
Bert Schabbink