Niet tegen mama zeggen…

Een groot privilege van werken in het onderwijs is toch wel dat je de bevoorrechte positie hebt tijdens alle schoolvakanties vrij te zijn. Toen dochterlief nog klein was, nooit gedoe met oppas en het scheelde een boel knaken voor buitenschoolse opvang. Nog vers in mijn herinneringen stonden die weken bol van koekjes bakken, vingerverf-schilderijen kliederen én appelmoes maken van onze eigen appels…

Maar kleine meisjes worden groot en de vingerverf ligt al jaren achter de schuine kant. Waarom zou je al die moeite doen voor een paar liter appelmoes als je het kant en klaar kunt kopen en van koekjes maken krijg je smerige handen. Mevrouw zit in een fase dat die vette prut allemaal niet meer kan en van boter krijgt ze pukkels. De glittershampoo is vervangen door hydraterende smeerseltjes en de keur aan zalfjes voor een egale huid. Vanmorgen zag ik dat mijn plekje voor verzorgingsmiddelen verbannen was naar het bovenste plankje. Zo langzamerhand wordt het huis omgetoverd in een vrouwenbolwerk. Heb medelijden met me.

Pap, kun je me even iets meer tijd geven op m’n telefoon en mag ik YouTube installeren? TikTok loopt steeds vast, ik denk dat ik een nieuwe telefoon nodig heb. Mag ik Face-timen met mijn nieuwe vriendinnetje uit Maastricht die afgelopen zomer ook op het ponykamp was? Is er dan niets anders meer dan die domme en geestdodende telefoon? Niets anders dan achterlijke YouTubers, TikTokkers en influencers die heel veel praten maar eigenlijk niets zeggen en alles doen voor een like en extra volgers?

Het is maandagochtend en de avond van te voren had ik haar telefoon op afstand vergrendeld. Op de keukentafel ligt de helm van mama die haar net past. Body-protectors, leren broekje, stoere piloten-zonnebril, legerkistjes en dikke handschoenen. Buiten staat m’n ijzeren ros al een beetje voor te verwarmen en de navigatie is de toeristische route aan het berekenen richting Friesland.

Grote ogen kijken mij aan: “Gaan we op de motor weg?” Stap maar op voor een paar daagjes “Papa-dochter quality- time”. Binnendoor, kruip en sluip richting Leeuwarden. Onderweg komen we langs plaatsjes als Hindeloopen en Stavoren. Het is best fris maar de warme choco onderweg doet wonderen. Papa, mag ik echte cola? Meisje, deze paar dagen mag je hebben wat je wil. Drink je maar misselijk in stuiterballenwater en vreet je klem in chips, we zijn ‘bikers’ en die doen wat ze willen. Even zag ik weer die prachtige kinderlijke vonkelingen in haar ogen. Yes, het vuurtje zit er nog steeds, soms moet je het dus gewoon even opporren.

’s Avonds komen we aan bij een hotelletje op de bonnefooi. Ze hebben nog een plekje voor twee en een warme douche. In het restaurant bestellen we meer patat, ‘kippeneukers’ en echte cola zoveel als we op kunnen. “Papa, ik denk dat we dit maar beter niet tegen mama kunnen vertellen”. “Dat denk ik ook niet deerntje, maar aan tafel in het restaurant mag je je zonnebril gerust even af zetten hoor…”

Namens Niels,

een fijne dag…