Zorg dat je je werk-laptop mee naar huis neemt, net zoals je inlogtokens en werk-GSM. Check of je belangrijke dossiers in je tas hebt gestopt en digitaliseer zo veel mogelijk. Misschien is het allemaal niet nodig, maar we weten niet of morgen de school wel open gaat. Misschien moeten we thuis werken en online les gaan geven. Misschien hebben we een extra week vakantie of misschien gaan we gewoon open…
Misschien, waarschijnlijk, niet met zekerheid, wellicht, met een slag om de arm, uit voorzorg en we wachten het even af. Deze woorden typeren wel zo’n beetje het afgelopen jaar. Even door de zure appel, iedereen een prikje, we doen het met elkaar. Als iedereen dat nu even doet is het de opening naar weer een gewoon leven. Het einde is in zicht, we zijn op stoom met het vaccinatieprogramma. Mondkapjes op en af, 1,5 meter op straffe van een boete en even later is het niet meer nodig. Kuchschermen tussen de tafeltjes op het terras. Een paar maanden later mag je weer bij elkaar op schoot. Tien uur dicht, helemaal open, acht uur dicht, vijf uur dicht, helemaal dicht.
Noodopvang voor kinderen van ouders met cruciale beroepen? Net alsof een leraar of agent meer cruciaal is voor onze samenleving als een vrachtwagenchauffeur, schoonmaker of receptionist. Toegang tot het restaurant alleen voor degene met een QR. Geen QR? Dan eerst een staafje in je gok en anders helaas pindakaas. Ik wacht op een knieoperatie maar ‘mijn’ plek wordt ingenomen door iemand met corona zonder vaccinatie. “Jij hebt geen recht op die plek, had je je maar moeten vaccineren”. Zeggen we dat ook tegen de patiënt met longkanker, gekregen door roken, dat hij maar moet optyfen uit dat ziekenhuisbed? Zeggen we ook tegen de man met een hoofdwond dat hij moet opbokken en dat hij zijn gordel maar had moeten dragen? Een tweedeling in onze maatschappij die zijn weerga niet kent is het trieste resultaat.
Een ander triest resultaat is dat we op dit moment op precies hetzelfde punt staan als vorig jaar rond deze tijd. Niets is anders, niets is beter, nog steeds dezelfde shit. Hoe vaak denk ik niet: “Ik doe er niet meer aan mee. Zout op met je lockdown en zeggen wat ik wel en niet mag. Ik bepaal zelf wel hoeveel mensen ik uitnodig aan de kerstdis of voor hoeveel mensen ik oliebollen bak met Oud en Nieuw”. Tegelijkertijd weet ik ook dat ik, net als u, in hetzelfde schuitje zit en niet veel keus heb.
In één ding hebben we gelukkig wél keus en invloed. En dat is ‘vriendelijkheid’ en ‘noaberschap’. Bestel eens wat aan huis uit de keuken van dat plaatselijke restaurant, koop dat veel te dure flesje shampoo van de kapper en wacht met de gekregen bon van Bol.com. Click en Collect bij de winkel om de hoek zal ze enorm helpen.
Van omzien naar elkaar is nog nooit iemand dood gegaan. Ook niet van een vriendelijke groet of een zelf gemaakt pannetje soep voor de buurman of buurvrouw. Je mening verkondigen over corona hoeft niet altijd. Het is een keus, net zoals een glimlach trekken op je gezicht…
Ik wens iedereen het allerbeste en tot volgend jaar!