En dat was hem dan weer. Een bloedhete zomervakantie is ten einde. De kratten bier maken plaats voor gezonde sapjes en de BBQ gaat voor nu weer even achter de schuine kant. Het ritme van de wekker en uur en tijd wordt weer het normale leven. Voor mij was het gisteren zover en om eerlijk te zijn viel het niet mee na een dorstig weekendje bij onze ‘noabers’ in Markelo…
Na een periode van rust en vakantie is het net alsof de knopjes ‘control-alt-delete’ ingedrukt zijn bij mijn hersens. Ik moet diep nadenken bij de meest basale dingen. Namen die ik ben vergeten, wachtwoorden en inlogcodes die ik me niet meer kan herinneren en waar heb ik toch die sleutels van mijn ladeblok gelaten? Na de lunch krijg ik een dipje, het moment waar ik tijdens de vakantie regelmatig de binnenkant van m’n ogen bekeek. Maar ja, dat staat een beetje raar op het werk…
En zo zijn er wel meer dingen raar. Een hotel in Albergen wat onder, op z’n zachts gezegd, bijzondere omstandigheden wordt opgekocht en buiten medeweten van de gemeente ingezet gaat worden als opvang voor vluchtelingen. Raar is het ook dat in één van de rijkste landen ter wereld tot ruim 700 asielzoekers op een smoezelig grasveldje moeten bivakkeren in de nacht.
Dat er vele huishoudens zijn, die voorheen met gemak rond konden komen, nu ineens de eindjes niet meer aan elkaar geknoopt krijgen. Niet raar is het dan dat voedselbanken meer en meer klanten verwelkomen. Raar dat de boer aan deze kant van de paal weg moet omdat het bedrijf grenst aan een Natura 2000 gebied en dat de boer in Duitsland, soms maar op steenworp afstand, juist een vergunning krijgt om een keer zo groot te worden.
Raar dat je in elk land waar je doorheen komt, op weg naar je vakantieverblijf in Spanje, goedkoper kunt tanken dan bij de pomp om de hoek in eigen land. Raar ook dat ze in Luxemburg ’s nachts om 01.30 uur met zes kassa’s de rijen proberen weg te werken van mensen die drank en sigaretten willen inslaan. Je bent daar dief van eigen portemonnee als je niet rookt of drinkt lijkt het wel. En dan hebben we in Nederland discussies over rookvrije generatie en rookvrije terrassen. Eén Europa hebben ze het dan over maar volgens mij hebben we maar één gemeenschappelijke deler en dat is dat we met hetzelfde muntstukje betalen.
En weet je wat ik verder ook echt heel erg raar vind? Dat een stukje Scherpenzeelseweg voor de derde achtereenvolgende keer eruit ligt en dat je halsbrekende capriolen moet uithalen om aan de andere kant van Goor te komen. Maar zoals ik al zei, mijn brein moet nog een beetje opstarten. Misschien snap ik het volgende week allemaal een beetje beter.
Namens Niels,
een fijne dag…