Scheveningen tegen Nederland…

Aanpassen aan je omgeving. Ik was het na weken van vakantiegenot even vergeten hoe dat ook alweer moest. In je privéleven kies je je eigen omgeving en mensen waar je overeenkomsten mee hebt en waar je je prettig bij voelt. Je filtert en zeeft zoveel mogelijk dingen weg die je niet aanstaan of bevallen. Je bent tenslotte baas van eigen tijd…

Hoe anders is het als je weer in het werkende leven komt. Je wordt geconfronteerd met situaties die je in je privéleven direct zou negeren of bij weg zou lopen. In je werk kan dat niet en moet je er mee handelen en ‘adapten’. Het mooie van mijn baan in het onderwijs is dat je kunt proberen bepaalde fatsoensnormen over te brengen. Je kunt een poging doen jonge jeugd iets te leren en hopen dat er iets van blijft hangen. En als dat dan lukt is het een overwinning. Het leert mijzelf ook iedere dag een heleboel, namelijk dat je nooit moet vergeten dat je vroeger ook jong bent geweest en dat het simpelweg een beetje tijd en sturing kost om uiteindelijk de keuze te maken wie je nu eigenlijk écht wilt zijn.

Wederzijds respect is een ingrediënt dat niet mag ontbreken in dit proces. Afgelopen zaterdagavond rijd ik naar mijn andere baantje in de disco. Ik moest even wachten met oversteken op de kruising. Er staat een groepje meiden op elkaar te wachten. Ze zien me zitten: “Hé meneer Kremers, fijne avond en oppassen he!” “Jullie ook dames, blijf bij elkaar en veel plezier.” Ik rijd verder en dacht bij mezelf dat ik dan toch nog wel iets goed heb gedaan als ze de moeite nemen mij te groeten.

De avond vordert en daarmee ook het level van alcoholische versnaperingen bij lieden waarbij het socialiseren thuis en op school wat minder goed gelukt is. Rond een uur of 01.00 beslis ik dat het voor een bepaald mannetje van een jaar of twintig einde oefening is. Vanavond lukt het niet zo goed met jou, kom volgende week maar terug als je je een beetje beter kunt gedragen.

Nadat mijn collega’s en ik de meest dodelijke ziektes toegewenst krijgen stond meneer voor aan de straat. Hij was z’n telefoon kwijtgeraakt en dat was mijn schuld. Ik moest hem maar gaan zoeken anders wist hij wel wat hij met mij ging doen. Ik stond ten dienste van hem, met mijn laagopgeleide en slecht betaalde losers-baantje. Ik vraag me dan werkelijk af waar het bij zo’n exemplaar mis is gegaan en of z’n ouders wel eens trots op hem zijn. Maar ach, net zoals in het onderwijs hebben we een engelengeduld en een hele dikke huid.

Aan de einde van de avond komt een meisje bij mij staan en ze vraagt of ik morgen ook de Formule 1- wedstrijd ga kijken. Ik vraag wie tegen wie moet racen. Haar antwoord: “Weet u dat dan niet? Scheveningen tegen Nederland!”.

Ik stapte in mijn auto huiswaarts…we zijn inderdaad nog lang niet klaar met opvoeden en onderwijzen…

Namens Niels,

een fijne dag…