Een stijging van 30% naar totaal een kleine 1000 meldingen van verbaal en fysiek geweld naar medewerkers in de trein. Ze hebben het over bedreiging, mishandeling en bespuugd worden. Onderling hadden reizigers het 3100 keer met elkaar aan de stok. Dit zijn nog alleen maar de cijfers van de meldingen die gedaan worden, het werkelijke aantal ligt vele malen hoger…

Medewerkers die bedreigingen naar hun hoofd krijgen of een vuistslag in het gezicht omdat ze passagiers wijzen op simpele ‘huisregels’ zoals voeten van de bank, muziek wat zachter en niet roken. Gewoon doodnormale zaken, niets spannends. Ook gaat het vaak mis als de conducteur of de medewerker van Veiligheid en Service vraagt om een geldig vervoersbewijs.

Waar komt die verruwing vandaan en waarom kunnen mensen zich niet meer normaal gedragen?
Vóór Corona ging het al niet zo best maar nu in het tijdperk erna is het helemaal diep en diep triest gesteld met de sociale omgangsvormen. Waarom accepteren we dat hufterige gedrag van mensen? Waarom accepteren we dat de bus niet meer kan stoppen bij het AZC?

Tijdens mijn werk kom ik vaak in aanraking met dat onaangepaste gedrag. Ook ik herken de dreigende houding en fysieke agressie. Waar ik het voorheen altijd wel kon redden met het ‘goede pedagogische gesprek’ merk ik dat ik het dáár tegenwoordig echt niet meer mee ga redden. Steeds vaker moet óók ik overgaan tot het gebruik van krachttermen en in uiterste gevallen zelfs gepast geweld.

Naast het ‘gevecht’ met jeugd die aan alle kanten uit de bocht vliegt, begint daarna de ‘strijd’ met ouders. Onvoorstelbaar wat zulke ‘IQ-visstick’ types als voorbeeld aan hun kinderen geven. Geen enkele realiteitszin en alle hobbeltjes en plooitjes proberen glad te strijken voor hun prinsje of prinsesje. Curling-ouders noem ik ze. De ene generatie voedt de andere op en zo is het cirkeltje rond. De wereld is fout maar zij zijn goed en vooral slachtoffer. Ze hebben overal ‘recht’ op maar het woord ‘plicht’ komt niet voor in hun woordenboek.

Hoe ga jij dit oplossen? Hoe ga jij garanderen dat? Ik ben er klaar mee, los jij het maar op. Tot die tijd doe ik niets, want ik ben slachtoffer. Ik, ik, ik en ik. Ik gun je alles behalve lucht. Ik loop hier, jij aan de kant. Ik wil er langs, jij moet wachten. Ik zit hier, jij moet opstaan. Ik wil en jij moet.

Ik sta voor een deur en iemand wil door de deur, ik ga niet aan de kant. Waarom niet? Gewoon omdat ik hier sta. “Hey homo paas mij die kanker-vape eens even door.” En of het de normaalste manier van aanspreken is, wordt de elektronische e-sigaret doorgegeven.

Een meisje van 16 jaar springt mijn collega op zaterdagavond in de nek en slaat hem op zijn hoofd. Mijn college pakt het grietje stevig vast met gevolg een rode arm. ‘Je mishandelt mij, ik doe aangifte’. Jij moet rekening met mij houden, mijn kat is gisteren doodgegaan…

Namens Niels,

een fijne dag…