Afgelopen vrijdag was het zover. Vroeg in de ochtend had ik een afspraak bij ‘Het Ondernemershuis’ in Enschede, aka ‘De Kamer van Koophandel’. Ik denk dat er veel mensen zijn die iets voor zichzelf gaan beginnen want ik had een week of vier geleden de afspraak al gemaakt. Pak gerust een kopje koffie, een medewerker komt u halen…
Online had ik de aanvraag al afgerond. Mijn bezoekje aan Enschede was puur een formaliteit. Ben je echt wie je zegt die je bent en laat even je ID-kaart zien. Een krabbeltje onder de inschrijving, 75 euro aftikken en na een goed kwartiertje stond ‘Herr Director’ weer buiten.
Wel een fijn gevoel dat je iets helemaal voor jezelf hebt. Waar je zelf kunt bepalen hoe de dingen gaan. Zelf kunnen beslissen hoe en wanneer je iets gaat doen…of niet. Geen baas of werkgever die iets van je verwacht of waar je mee moet overleggen als je een dagje vrij wilt. Lekker flexibel je eigen uren gedurende de dag kunnen indelen. Vanavond werk ik iets langer door dus vanmorgen kan het wekkertje best een uurtje later.
Natuurlijk is er ook een andere kant van de medaille. Het opgeven van een stukje zekerheid, pensioen zelf moeten gaan regelen en de zware last om maar genoeg klanten binnen te halen om een fatsoenlijk inkomen te realiseren. In het begin zal het waarschijnlijk met pieken en dalen gaan zijn…ach ja, beetje risico nemen hoort bij ondernemen. Gelukkig heb ik nog een vangnetje door ook nog deels in loondienst te zijn bij mijn werkgever. Verhongeren zullen we dus niet.
Op de weg terug dacht ik er goed aan te doen om gelijk langs het hoofdkantoor van mijn huisbankier in Hengelo te gaan. Als nieuwbakken ondernemer heb je immers een zakelijke rekening nodig. Bij binnenkomst zie ik dat de twee baliemedewerkers druk aan de praat zijn met andere klanten. Na een minuut of twintig te hebben gewacht informeer ik maar eens even hoe ze het er mee hebben. Een ietwat geïrriteerde baliemedewerker deelt mij snauwerig mee dat ze wel een even een extra collega oproept. “Had je tien minuten geleden ook wel kunnen doen” dacht ik bij mezelf.
Vervolgens komt er een mevrouw uit een kantoortje gestoven en vraagt wat ze voor mij kan doen. “Ik wil graag een zakelijke rekening openen”. “Dat kan hier niet”, kreeg ik resoluut als antwoord. Ik kijk om me heen en vraag wat dit gebouw is. Dit is toch een bank? Een bank waar je trouwens geen cent uit de muur kunt halen want alle pinautomaten zijn verdwenen. De aanvraag moest online gebeuren. Thuis gekomen log ik in op de site en tot mijn verbazing komt er in beeld te staan dat dit product niet online geregeld kan worden. Neem contact op met onderstaand nummer. Je raadt het al, het betreffende nummer was van het kantoor waar ik net twintig minuten voor Jan met de korte achternaam heb staan wachten.
Ik nam mezelf voor dat communicatie en efficiëntie voor mijn eigen bedrijf wél belangrijk zijn.
Namens Niels,
een fijne dag…