Je bent zo oud als je je voelt. Jaren geleden kon ik m’n bed neerzetten in de tente. Geen minuut missen van het Feest der Feesten en doorgaan tot het gaatje. Als eerste aanwezig aan het lange schap en als laatste mooi duizelig huiswaarts. Na het Goors victorie op zondagavond waren de kijkglazen meestal nog niet helemaal vol en was een afterparty standaard…
Hoe anders is het nu. Als je ouder wordt gaat het allemaal niet meer zo makkelijk. Nou ja, dat bier drinken is nog niet het grootste probleem maar het herstel de dag erna des te meer. Waar ik eerder op zaterdag en zondag rustig het klokje rond trok, lijkt het nu of er rond tien uur ’s avonds spijkers in m’n bier zitten. Ik betrapte mezelf erop dat ik op een gegeven moment zelfs aan de WKD en Smirnoff zat. Zeer verneukeratieve rotzooi want dat drink je echt als ranja. Die meuk was trouwens ook twee penningen en dát was deze editie een probleem…penningen…
Eerst maximaal twintig stuks per persoon en een dag later hadden we mazzel dat we d’r vijfentwintig konden halen. Zenuwachtige kassamedewerkers die met trillende handen muntjes zaten uit te tellen want tijd om ze eerst te verpakken in zakjes was er niet. Vliegende bestuursleden die met man en macht alle tappunten rond renden om maar weer een nieuwe aanvoer penningen te kunnen leveren aan de verkooppunten. Rijen tot aan bijna de helft van de tent van dorstige mensen die geduldig wachten op hun beurt totdat ze de felbegeerde muntjes in ontvangst konden nemen. Wachten is nooit leuk maar wat het draaglijk maakte is dat je van wildvreemden een biertje aangeboden kreeg omdat je al zo lang in de rij stond. Dat is toch wel wat het Goorse School en Volksfeest voor mij is; nuchtere Twentse noaberschap!
En wat zou het dat er een beetje te kort was aan penningen? Wat zou het dat je wat langer moest wachten aan de kassa’s? Wat maakt het allemaal uit? Was het feest er minder leuk om? Voor mij in ieder geval geen minuut. Respect voor alle vrijwilligers en bestuursleden van dit prachtige evenement die er met elkaar voor zorgden dat wij een machtig mooi weekend hebben kunnen vieren.
Ondertussen zijn we een dikke week verder en het gewone leven is inmiddels weer in volle gang. Op de ‘weide’ is niets meer te zien wat doet herinneren aan de mooie dagen anderhalve week geleden. Alsof het er nooit is geweest. Het bier begint me ondertussen weer een beetje te smaken en ik kan het gelukkig wegkrijgen zonder dat er kokhalsneigingen aan te pas komen. What’s next? Zwarte Cross, Dorpsfeest Markelo of nog een spontaan ander feestje tussendoor? Loat goan!
Namens Niels,
een fijne dag…