En weer staat Goor op de kop. Nu eens niet vanwege een feestje. Er wordt gewerkt aan de weg. En hoe!! Alle kleuren van de regenboog sieren de Goorse straten. Een leger aan oranje hesjes heeft Goor geannexeerd. De rood-witte hekken schieten als paddestoelen overal uit de grond. Omgeven door een ongekend aantal gele omleidingsbordjes: ‘Het geet er unmeunig van’.

Ik moet er ook nog wel om lachen. Overal zie je auto’s wanhopig keren en draaien met vertwijfelde en vooral boze gezichten achter het stuur. Ook ik moest al een paar keer in de achteruit. Als je niet bekend bent in Goor, ben je beter af in de binnenstad van Amsterdam. Nog een geluk dat de Rellie niet in Diepenheim is uitgekomen. Alhoewel: dan hadden ze daar ook kunnen zien dat er kunst kan worden gemaakt zonder miljoenensubsidie. En hou er maar rekening mee: we zijn er nog lang niet.

Er gaat nog heel wat beton d’r in en d’r uit de komende tijd. Een nieuw verkeerscirculatieplan doet z’n intrede. De eerste gevolgen zijn al merkbaar. Op de Molenstraat bijvoorbeeld. Verkeer van rechts heeft nu voorrang. Het remt inderdaad de snelheid, maar om nu af en toe in een kleine file stil te staan is het andere uiterste. Er wordt gemopperd over te kleine parkeerhavens. Of het beter of slechter wordt, dat weten we gauw genoeg. Het gebeurt alleen wel op heel veel plekken tegelijk. Kortom, na het Schoolfeest is Goor weer terug op aarde. Of beter gezegd: in de aarde.

Was me het feestje trouwens wel, dat Schoolfeest 2013. Het blijft toch een soort godswonder dat er nauwelijks incidenten zijn. Er wordt flink gedronken, het kan niet gek genoeg gaan. Duizenden bezoekers. Maar een soort ‘flower-power’-gevoel is de baas. Alles mag. Feestvieren staat voorop. Dramm’n dooj ma een andere keer. Zoiets. Ik had het genoegen om op te trekken met twee topmuzikanten die toch behoorlijk wat gezien en beleefd hebben. Zij keken hun ogen uit. Waar elders in het land dergelijke festijnen regelmatig uitlopen op vechtpartijen en wanstaltigheden, blijft het ‘bij ons’ relatief vriendelijk. Een plasser in de bosjes, iemand die lallend naar huis zwalkt: veel meer is er niet van. En als er al iets van een opstootje dreigt, dan wordt het snel in de kiem gesmoord. De conclusie is elk jaar hetzelfde: ‘Wat ging ’t er weer van’. Dit jaar kunnen we in de overtreffende trap: ‘Het ging d’r unmeunig van’.

Bert Schabbink