Hoeperdepoep…..

Opgewonden kwamen de kinderen een paar weken geleden de keuken ingestormd. “Papa, er gaat iets heel ergs gebeuren”. Ik ging er eens rustig voor zitten. “Ze willen van ons voetbalveldje iets maken voor honden”. Hoe en wat konden ze me niet vertellen, maar een dreigend einde van het voetbalveldje was in hun ogen gelijk aan het einde van de wereld.

Voor uw oriëntatie: dat veldje ligt op de hoek Van Coeverdenstraat/Van Hoevellstraat en het aangrenzende fietspaadje leidt naar de Heeckerenschool. Korte geschiedenis. Deze zomer bleek dat een buurtbewoner twee mooie voetbalgoals ter beschikking had. Hij besloot ze op het veldje te plaatsen. Gevolg: bijna iedere dag voetballen er nu kinderen. Soms twee, soms vijf en soms twintig. Nu ben ik voetballiefhebber en weet uit eigen ervaring dat niets mooier is dan een eigen trapveldje. Aftrappen, spelers kiezen en voetballen tot het donker is. Zo ging het vroeger, zo gaat het nu en zo gaat het hopelijk ook in de toekomst.
Maar wat is dat nu met dat hondenverhaal? Buurtbewoonster Ans Hengelman beweert een toezegging van de gemeente te hebben dat er een hondenuitlaatterrein zou komen. Ik moest het even laten inwerken: een hondenuitlaatterrein. Ze is zelfs de buurt ingegaan en heeft bijna veertig handtekeningen verzameld. Even terug naar back-to-basic. Je neemt een hond en die laat je uit. Als je het helemaal volgens de regels wilt doen, zorg je ervoor dat de hond is aangelijnd en dat je de behoefte netjes opruimt. Meer is er niet van. Terug naar het veldje. Zelfs met de doelen erop kunnen de honden vrij rondspartelen.  Mag van de gemeente, alleen de uitwerpselen moeten worden opgeruimd. Waarom moet daar in godsnaam een speciaal stempel voor honden op worden gedrukt? Om nog maar te zwijgen van een speciale afrastering.
Als vervolgstap besloot Ans om het Nieuws van de Week in te schakelen. Het blad waar haar ex-man Rob Vorkink tegenwoordig de pagina’s vult. In het weekblad werd chef plantsoenendienst Henk Bor vervolgens als arrogant neergezet omdat hij niet op de materie in wilde gaan. Zo lust ik er nog wel één. Het wordt tijd dat ik ook een handtekeningenactie opzet en daarin de buurt voor de keus stel: wilt U schijtende honden voor de deur of voetballende kinderen?

Bert Schabbink