Vorige week was het weer zover. M’n half jaarlijkse controle-afspraak bij mijn vriend de specialist in Hengelo. Het gaat er ondertussen al lang niet meer over waarvoor ik daar jaren geleden terecht ben gekomen. Mijn specialist is een goede man, een wereldverbeteraar, een echte “patiëntfluisteraar”. Er zijn niet genoeg breiende oma’s en geitenwol op de wereld om deze beste man van sokken te voorzien. Zijn eerste vraag bij binnenkomst is standaard: “Zo Niels, hoe gaat het met het roken?” Mijn antwoord: “Prima, ik heb een nieuw adresje gevonden waar ik het nog goedkoper kan ritselen. Nee, grapje hoor dokter, ik rook overdag helemaal niets meer en dat al vanaf vorig jaar”. “Goed zo” zegt hij. “Het begin is er. Nu ’s avonds er nog even vanaf blijven. Word je niet een beetje labiel van dat minderen”, was z’n tweede vraag.  “Nee hoor dokter, ik word daar helemaal niet labiel van, soms wel een beetje ‘emotioneel flexibel’.

Het volgende gespreksonderwerp gaat steevast over alcohol. “Vertel eens Niels, de laatste tijd nog een keer flink doorgezakt in de kroeg? Nou dokter, om eerlijk te zijn. Ik heb zitten denken en ben er achter gekomen dat drinken slecht voor me is. Toen ben ik maar eens gestopt met denken en het gaat nu een stuk beter.” En het meest stekende onderwerp als laatste: “Werkt dat uitgebalanceerde dieet dat ik je de vorige keer heb meegegeven? Ja zeker dokter, prima, helemaal geweldig. Sinds ik met twee handen tegelijk eet gaat het voortreffelijk, lekker in balans.
Fietsen is ook hartstikke gezond wist je dat? Nou dokter, die vind ik niet zo lekker.”

“Wat ben je weer lekker recalcitrant en tegendraads”, klaagde mijn vriend de specialist. “Maak je je dan nergens druk om? Ik ben specialist en weet van heel veel dingen best wel een beetje.
Nou gefeliciteerd dokter, maar dan ben ik een super genie. Ik weet van niks, alles!”

“Weet u dokter, weet u waar het mij werkelijk om gaat? Het gaat over het leven, het gaat over vrijheid, over degenen die ik lief heb, waar ik van hou. Mijn dierbaarste bezit thuis. Het gaat over lol, over schik maken, over motorrijden met mijn maatjes, over jezelf af en toe van de wereld zuipen en dat je de volgende dag niet meer weet hoe je in bed bent gekomen. Het gaat er over dat we hier maar zo kort zijn.
Maar bovenal gaat het mij om het onverteerbare onrecht, van dichtbij meegemaakt, wat een knaapje van amper 14 jaar wordt aangedaan door te moeten sterven aan een vreselijke heftige- en korte ziekte. Hij zal nooit de ‘rush’ ervaren hoe het is om stiekem z’n eerste peukie te roken, hij zal het genot van z’n eerste glaasje bier in “de Tente” nooit meemaken. Hij zal nooit een roos ontvangen bij het halen van zijn diploma. Hij zal nooit z’n ware liefde tegenkomen waar hij oud mee kan worden. Nooit zal hij de rijkdom proeven om zelf papa te mogen zijn.

DAT is waar ik mij druk over maak dokter. DAT houdt mij bezig. DAAR kan ik niet van slapen. DAAR word ik boos van. DAAR ben ik machteloos…

Namens Niels een fijne dag verder en probeer zo af en toe een beetje meer te leven!
PS: Dokter, fijn mens, ik kom over een half jaar gewoon weer bij u terug hoor. Bedankt dat u mijn ogen weer even heeft geopend. Ik was het allemaal even een beetje vergeten…