En daar staan ze weer. De verkiezingsborden. We mogen weer naar de stembus. Oeps. Pak van m´n hart. Ik ben zo blij. Kan niet wachten. De Europese verkiezingen komen er aan. Begin juni. Met een vlaggetje in de hand. Hoedje op. Richting gemeentehuis om te stemmen. Maar waarop. Ik stem altijd, maar nu niet. Ik heb er niks mee. Ik zie de volgevreten europese parlementariers allemaal als zakkenvullers en superdeclaranten. Onnodig heen en weer reizen tussen Brussel en Straatsburg en zeuren dat bananen meer krom moeten zijn, de gloeilamp wordt verboden én terrasverwarming wordt gezien als milieuvervuiling.

Klokkenluiders als Jan Paul van Buitenen wordt gewoon uitgekotst door het Europese gezelschap en onze mooie Nelie Kroes legt miljoenenboetes op aan multinationals. Dat is zo´n beetje het beeld dat ik heb van de Europese verkiezingen. En als dan de Italiaanse premier Berlusconi louter pitspoezen naar Brussel wil sturen om zijn land te vertegenwoordigen. Moet ik dan nog serieus zijn?

Nee, ik heb m´n hoofd bij andere zaken. Morgen wordt m´n moeder zestig. Alleen zij wil geen feest organiseren. Nou, dan doen wij dat toch in haar achtertuin. Podium. Paar lokale artiestjes d´r bij. Springkussen voor de kinderen op de betonbaan. En de halve rellie die aan het eind van de middag half toeterend voorbij komt omdat zij ook zestig zijn geworden.

Er zijn belangrijkere zaken in het leven. Of niet dan!

Rob Vorkink