Een onvergetelijke Olympische reis…

Ze is, voor bekend ter redactie, de enige Goorse die aanwezig was in het Zuid Koreaanse Pyeongchang om daar deelgenoot te zijn van de Olympische Winterspelen. Esther Bakker is net terug van een memorabele tien-daagse reis die ze maakte haar vriendin Joyce Smets, waarin ze vooral veel meekreeg van de schaatswedstrijden in The Olympic Oval in Gangneung en waar ze de vele Nederlandse medailles vierde in het Holland Heineken House. Op verzoek van Goorsnieuws.nl zette ze haar ervaringen op papier, uiteraard voorzien van een fraaie prent met de Schoolfeestvlag. Haar relaas is te lezen via de button lees meer.

De reis van je leven? Onlangs heb ik hem gemaakt. Van 8 t/m 17 februari was ik in Pyeongchang/Gangneung om daar op de Olympische Spelen het langebaan-schaatsen bij te wonen.
Samen met mijn Brabantse vriendin vertrok ik op 7 februari naar Amsterdam. Beide nog nooit naar de andere kant van de wereld geweest en beide nog nooit zo lang bij onze gezinnen vandaan. Met werkelijk geen idee wat ons allemaal te wachten stond daar in het verre Korea maar met heel veel zin in dit onbekende avontuur. En een avontuur is het geworden. Met hoofdletters.

Wat hebben we een waanzinnige tijd gehad daar. Natuurlijk staan die zes gouden medailles met stip bovenaan. Om nooit meer te vergeten. Medailles winnen betekent natuurlijk ook huldigen in het Holland Heineken House en ook daar waren we bij. Wat een feest, iedere avond opnieuw. Het werd vergeleken met carnaval maar wat mij betreft kun je het ook Schoolfeest in het klein noemen. Met dj Maus die de sfeer er in bracht en met waanzinnige optredens van Roel van Velzen en zijn band daarna. Vervolgens de huldigingen van de schaatsers door Roel en Mark Tuitert waarbij het dak van het HHH er iedere avond af ging.

Dat het er gezellig was, ging als een lopend vuurtje rond waardoor er iedere avond meer nationaliteiten in het HHH kwamen. De eerste avond alleen nog Nederlanders, daarna kwamen er Koreanen, Canadezen, Amerikanen, Polen, Duitsers, noem maar op. Nog nooit heb ik zo’n saamhorigheid meegemaakt en nog nooit heb ik de polonaise met zoveel buitenlanders gelopen.
Ook bij de wedstrijden niet anders dan saamhorigheid en spontaniteit met bijvoorbeeld Koreanen die ons enthousiast feliciteerden bij weer een gouden medaille.
Natuurlijk was ook de Schoolfeestvlag mee en ben ik met vlag vereeuwigd in de Gangneung Oval.

Verder waren wij als Hollandse, in het oranje geklede, schaatsfans zelf een attractie. Wilden wij graag op de foto met Koreaanse dames in prachtige traditionele kleding en wilden zij op hun beurt foto’s van ons maken. En ontelbare malen zijn we geïnterviewd. Bijvoorbeeld door de Finse radio en de Amerikaanse televisie. Met twee hamvragen: hoe kan het toch dat Nederlanders zo goed zijn in schaatsen én is dat nu niet saai, zo’n vijf of tien kilometer?

Verbaasd hebben we ons over de Koreaan zelf, over de cultuur én over de temperatuur in de huizen, bussen en treinen, minimaal 27 graden namelijk. Van zuinig stoken en een beter milieu hebben ze blijkbaar nog niet gehoord. Over het algemeen zijn Koreanen bijzonder vriendelijk en behulpzaam. Zo konden we na die verschrikkelijke 10 kilometer heren geen bus of taxi terugkrijgen naar ons hotel. Toen we maar wilden gaan lopen, stopte er een auto met daarin twee Koreaanse dames die spontaan aanboden ons naar ons hotel terug te brengen. Met behulp van Google Translate konden we met elkaar praten en kwamen we erachter dat zij ook bij het schaatsen geweest waren en dat ze het geweldig vonden dat de Olympische Spelen in Pyeongchang/Gangneung gehouden werden. Van een vergoeding voor het wegbrengen, wilden ze pertinent niets weten.

En dan die Koreaanse pensioneigenaar die ons en vier andere Nederlandse schaatsfans vervoerde in zijn auto naar het HHH omdat we het zo verschrikkelijk koud hadden, terwijl ook nog vier van zijn eigen gasten in die auto moesten. Met elf man in een personenauto, ik weet nu dat het kan. Gebeurtenissen die we nooit meer vergeten. Maar we troffen ook Koreanen die kortaf waren, opdringerig, grote fluimen op straat spuugden en al hevig smekkend en smakkend achter ons in de bus zaten.

We woonden niet alleen schaatswedstrijden bij want als je dan toch in Korea bent, dan wil je natuurlijk ook wat van de geschiedenis en cultuur zien. En dus gingen we ook nog een dag naar Seoul, zagen we prachtige paleizen en tempels, stonden we aan de Japanse Zee, bezochten we een Noord-Koreaanse onderzeeër gestrand aan de Zuid-Koreaanse kust in 1996 en leerden we over de geschiedenis van Korea in diverse musea.

Na tien dagen waren de knollen echt meer dan op en stapten we weer in het vliegtuig om terug te gaan naar huis. De reis van ons leven, we hebben hem gemaakt. Het was meer dan geweldig en we zullen er nog heel lang over na praten. Gelukkig hebben we de foto’s nog, heel veel foto’s…….

Esther Bakker

Esther Bakker (l) en Joyce Smets (r)