Het is een lelijke smet op wat een prachtige voetbalweek was. Het begon met het kampioenschap van mijn amateurclub op zondag. Woensdag vierde mijn jongste zoon de titel met F2. Als fan van Heracles was ik zondag heel blij met de plaatsing voor de play-off’s. En het had afgesloten moeten worden met het kampioenschap van oudste zoon die in E1 speelt. Had, zou en als…., U raadt het al.
De bekers zijn gepoetst. De medailles van chocola liggen klaar. Op naar Delden: Rood Zwart. Op maandagavond vanwege jeugdkamp in het weekeinde. Gezien de stand zal niets een titel in de weg staan. Rood Zwart staat bij de onderste ploegen. Onze jongens hebben maar 1 keer verloren, van de ploeg waar ze samen mee bovenaan staan.
Maar de wenkbrauwen worden gefronst als blijkt dat Rood Zwart met elf spelers op de proppen komt. Elf! Voor de leken: bij de E-jeugd wordt gespeeld met zes veldspelers en een keeper. Dat betekent dus vier wissels. En nog sneller wordt duidelijk dat de aanvullingen niet uit lagere elftallen zijn gehaald.
Afijn. Aftrap. De jongens doen het uitstekend. 0-1, 0-2 en bij rust is het zelf 0-3. Complimenten alom. Na rust: zelfde spelbeeld. Het wordt zelfs 0-4 uit een penalty. Met nog een kwartiertje op de klok worden de eerste voorbereidingen voor een feestje getroffen. De bloemen staan klaar langs het veld. Dat de scheidsrechter ook een penalty geeft aan Rood Zwart en het dan 1-4 wordt, toe maar. Maar als direct daarna de 2-4 binnenvalt, slaat alles om. Het zeventalletje van mijn zoon is de kluts compleet kwijt. Het wordt 3-4 en zelfs nog 4-4. Weg kampioenschap. Tranen van verdriet worden geplengd na het laatste fluitsignaal.
Wat iedereen in ons kamp zich afvraagt: wat bezielt Rood Zwart? Waarom je eigen teampje aanvullen met anderen tot elf man! Waarom in de slotfase de eigen spelers aan de kant zetten ten faveure van spelertjes uit hogere elftallen. Reactie van één van de leiders: “Wij wilden ook een keer lekker voetballen”.
Regeltechnisch mag het. Geen speld tussen te krijgen. En met 4-0 voor moet je achteraf niet zeuren. Maar de dikke tranen wakkerden een naar gevoel aan. Dat over de rug van negen- en tienjarigen een heel vervelende loer is gedraaid. Bij Rood Zwart zal gegniffeld zijn toen we naar Goor vertrokken. “Die hebben we fijn te pakken gehad”. Klopt. Bedankt.
Bert Schabbink